به نام او
ما در دوره ی جوانی که در میانه راه آن هستیم بیش از هر چیزی با تعبد و محافظه کاری در رفتار و سخن تربیت شده ایم.
آری آموخته ایم که سخن می تواند ارزش مند یا ضد ارزش باشد اما به ما نگفته اند که بیش از سخن گفتن یا نگفتن ، سکوت است.
هر سکوتی نیز می تواند ارزش مند یا ضد ارزش باشد.
سکوت جستار گریخته ای است که جامعه ما را به بیراهه و وادی گمشدگی می کشاند.
سکوت مصلحت آمیز، سخن مصلحت آمیز یعنی رعایت حال و رعایت حال یعنی نساختن فردا...
و فردا خواهد آمد در حالی که ما در بادیه مشغول چراندن بودیم...
بی هیچ سرپناهی....
پس سخن به اعتدال گوییم و به عدل و سکوت به اعتدال کنیم و به عدل و برای خدا نه غیر او...
و تلاش می کنیم به رغم خطا....
و چنین است رسم طریقت ما
و این سرآغاز راه ماست
